Το βιβλίο περιέχει δυο διηγήματα του Ντοστογιέφσκι, Το Όνειρο ενός Γελοίου και τις Λευκές Νύχτες. Με δεδομένη τη λατρεία που έχω στο συγγραφέα για το Έγκλημα και Τιμωρία που είναι για μένα ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα ποτέ, Το Όνειρο ενός γελοίου κάπως με απογοήτευσε. Είναι το όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο, για έναν παράδεισο, που όμως δεν στηρίζεται σε πλοκή ή σε χαρακτήρες αλλά απλά σε ένα όνειρο ή καλύτερα σε ένα όραμα τρελού που μόνο σ´ αυτόν δόθηκε μια τέτοια αποκάλυψη. Καταδυκνείει βέβαια τις ανθρώπινες αδυναμίες που δεν επιτρέπουν τη δημιουργία ενός τέτοιου κόσμου αλλά μ έναν τρόπο πατερικό ή δοκιμιακό. Δεν βγαίνει μέσα από ανθρώπινα πάθη, διεργασίες, ανθρώπινη πορεία. Καταστάσεις που συναντάμε στις Λευκές Νύχτες - στη νεανική, ανοιξιάτικη, σπινθηροβόλα εκδοχή τους.